سلام عزیزان، روز بخیر و امیدوارم روزهای پرنشاطی را سپری کنید.

چند شب هست که سلسله مباحثاتی را در یکی دو تا از گروه های فضای مجازی در زمینه های مختلف راه انداختیم. مباحثه جمعی خوبی شده و نتایج جالب توجهی مطرح میشه که کمتر درباره اش فکر میکردم.

در یکی از گروه ها که از نخبگان یکی از شهرها بودند، عزیزی بحث موسیقی را مطرح کرد اما به طرز سوال برانگیزی بعد از کمتر از دو روز همه سکوت کردند و دنباله اش را دیگه مطرح نکردند. بیشتر به القای شبهه و ایجاد نگاه منفی به بعضی بزرگان (و لو به صورت ناخواسته) شبیه بود تا یه بحث تپل و جوندار!! شبی که قرار بود بحث به جایی برسه، اکثرا غیبشون زد و دیگه هم چیزی نگفتن! بعید میدونم اونشب همه یهویی با هم تصمیم گرفته باشن ساعت 11 شب بخوابند و بازم بعید میدونم بحثهایی به صورت چت خصوصی در زمینه مذکور رخ نداده باشه. بالاخره گذشت.

من احساس میکنم گروه هایی که اعضای اون گروه از رده های متوسط به بالای جایگاهی و سِنّی برخوردارند چندان به چشم گروه اکتیو مجازی که سبب همدلی و تولید فکر باشه نمیشه بهش نگاه کرد. بالا رفتن سن و سال، بالا رفتن روحیه محافظه کاری، بالا رفتن دغدغه حفظ موقعیت، بالا رفتن چشمگیر کم حوصلگی، بالا رفتن خیلی چیزهای دیگه را به دنبال داره. لذا فقط میتوان برای اعضای محترم چنین گروه هایی آرزوی موفقیت و طول عمر بابرکت کرد و آرام از کنارشون گذشت!!

در یکی از گروه ها که بیشتر آقاپسرهای جوون هستند، بحث «حد و مرز و کیفیت ارتباط عاطفی» مطرح شد. هنوز هم ادامه داره. ینی آدم کیف میکنه وقتی باهاشون حرف میزنه. از بس همه آماده هستن و در بحث مشارکت میکنند. بعضیاشون نکاتی میگفتن که معلوم بود چقدر بهش معتقدند و باهاش زندگی خوبی را تجربه کرده اند. احتمالا چند شب دیگه هم این بحث ادامه داشته باشه.

دیشب، بحث درباره ارتباط بر اساس دلسوزی و احساس ترحم بود. حرفهای خوبی رد و بدل شد. چندتا از نتایج بحث که خود بچه ها بیان کردند را به صورت خلاصه عرض میکنم:

1- به هیچ وجه در عشق و ارادت شریک زندگیمون نباید شک کنیم. و الا باید یک عمر با تردید و اعصاب خوردی زندگی کنیم. این عشق، چیزی غیر از یک دلسوزی ساده است. وقتی میبینیم شریک زندگیمون داره تلاشش را میکنه که ما خوشبخت باشیم، درست نیست که یک لیست از نقص های او ترتیب بدیم و مدام بهش یادآوری کنیم.

2- دلسوزی و برطرف کردن مشکلات نامحرم واجب نیست اما وابسته شدن خودمون و یا وابسته کردن نامحرم به محبتون کاملا اشتباهه. لذا اگر هم نامحرمی نیاز انسانی و فوری داشت، اولا باید به صورت غیر مستقیم و با دخالت یکی از محرم های ما صورت بگیره و دوما باید استمرار نداشته باشه تا حالت منتظره در اون شخص ایجاد نکنه.

3- باید در کمک و ارتباط بر اساس دلسوزی و ترحم، بین خودمون و خدا، قصد و غرضمون از این کار مشخص باشه. نمیشه بدون هدف مشخص وارد مسئله ای شد و به هیچ چیز فکر نکرد. خدا عقل و شعور برای آینده نگری و تعیین دقیق هدف به ما داده است.

و نتایج دیگه که نباید ازش غافل شد. اما دوستان! لطفا اگر در گروه های مختلف قراره وقت بذارین، هدفدار و به صورت گفتمانی باشه نه به صورت کپی برداری از مطالب دیگر گروه ها. ضمنا تلاش کنین دست به قلمتون روانتر راه بیفته تا همه پست ها و پیام هایی که میذارین، حاصل تراوشات فکری و تجربی و مطالعات خودتون باشه تا دیگران.

گروه های گرم و پررونق و لحظات خوشی داشته باشید ان شاءالله.

التماس دعا / یازهرا