سلام همراهان عزیزم.

لطفا متن زیر را حداقل دوبار بخوانید!

همه چیز از غدیر شروع شد اما باید جشن بگیریم.

تمام نقشه ها ، تمام کینه ها، تمام بغض های جاهلی، حتی تمام مصائب اهل بیت، ریز و درشت عالم را در کوچه جمع کردن، خرد و کلان را در مسجد جمع کردن و رای مردم را مصادره کردن، اولین گام های جدی برای حذف حجیت کلام و سیره رسول خدا، اولین گام های جدی برای حذف حدیث از عرصه زندگی مردم و حدیث ستیزی و سوزاندن احادیث نبوی به دست خلفا، اولِ فراموشی مردم، همه و همه از غدیر شروع شد اما باید جشن بگیریم!

اولِ بی توجهی به خاندان رسول خدا، استارت اولین پچ پچ های مرموزانه برای حذف و اضافه های بی دلیل شرعی، اول خریدن و ارعاب سران قبایل، اول بی توجهی به ایمان و اعتماد مردم به ریش سفیدهای دور و بر پیامبر، اول پروژه بی تفاوت کردن مردم، اول ذلیل شدن عزیزها و عزیز شدن ذلیل ها، اول تمرد از دستورات پیامبر، اول به راه انداختن و تعریف عملی دین حکومتی و مُثله کردن حکومت دینی نبوی، همه از غدیر شروع شد اما باید جشن بگیریم!

غدیر را باید در حالی جشن بگیریم که میدانیم اولین بیعت کننده ها، اولین مرتدان خواهند شد و اولین تبریک گویان، اولین فحاشگران خواهند بود. غدیر را باید در حالی جشن بگیریم که نمیدانیم خوشحال باشیم یا ناراحت؟ خوشحالیم که روز اعلان همگانی و رسمی ولایت آسمانی و ترسیم حاکمیت ولایی است اما ناراحتیم که به خاطر همین معرفی و هندسه حکومت دینی علوی توسط پیامبر، دندان ها به هم فشرده شده بود و کینه ها هم از نهاد، به جهاد تبدیل شد! اما ما باید جشن بگیریم!

من هرسال، دچار این پارادوکسیکال احساسی میشم و نمیدونم باید دقیقا خوشحال باشم یا غمگین؟ چون تاب و تحمل شنیدن این را ندارم که حضرت زهرا(سلام الله علیها) در احتجاجاتشان بر علیه اهالی سقیفه، به سخن ها و رفتارهای مردم و خلفا در غدیر اشاره کند و از چرخش صد و هشتاد درجه آنها انتقاد کند! یعنی کاری کردند که هرگاه حضرت زهرا(سلام الله علیها) یاد غدیر می افتادند دلشان میگرفت! اما ما باید جشن بگیریم!

من فقط به خاطر یک چیز است که غدیر را جشن میگیرم و در مجالس جشن، دعوت به سخنرانی را قبول میکنم و یا خودم میروم در جشن مینشینم و استفاده میکنم! آن یک چیز هم این است که غدیر، روز معرفی فضائل علی نبود چرا که حرف تکراری دیگر برگشتن و رسیدن این و آن به غدیر نمیخواهد! آن یک چیز هم اعلام دوستی و محبت به علی هم نبود چرا که هیچ بچه مدرسه ای هم قبول نمیکند که وقتی به او میگویی: «ولی ات را بیاور» برود و دوستش را بیاورد! حتما میرود و صاحب اختیارش را می آورد!

آن یک چیز که فقط ارزش جشن گرفتن را دارد این است که: غدیر، روز اعلام مهندسی حکومت دینی علوی و تمایز آن با دین بی عرضه سکولاریته ها و روز اعلام مشروعیت ولایت و سرپرستی مومنان بر جامعه مسلمانان است. روز اعلام ادامه حاکمیت دینی نه به سبک خلفا بلکه به سبک ولی مومنان است. روز مارکدار شدن منافقان و ریش سفیدهایی است که خدا آنها را تا قیام قیامت پس زده است و لایق امیرالمومنینی نکرده است! این روز را جشن میگیریم. این روز مبارک!