سلام همراهان، شب و روز و روزگارتون نورانی !

باورم نمیشه امسال هم زنده باشم و ماه محرم و مجلس روضه امام حسین علیه السلام را ببینم. الهی شکر.

دیشب چند کلمه با چند تا از بچه های دانشگاهمون بعد از نماز حرف میزدیم. حرها و سوالات و ایده های خوبی درباره ماه محرم مطرح شد. اما اون چیزی که نظر اکثرمون را جذب کرد پیرامون لزوم توجه به جهانبینی امام حسین علیه السلام بود.

تا نگاه ما فقط به افعال و کارهایی باشد که شخص مورد علاقه مان انجام داده و میدهد، فقط مقلد رفتارش میشویم و اگر روزی به مخاطره ایدئولوژیک بیفتیم، قهرمانمان نه تنها هیچ جاذبه ای در تصورمان نخواهد داشت بلکه ممکن است به این نتیجه برسیم که یک عمر تقلید کرده ایم به خاطر هیچ! احساس پوچی عمیقی سراغمان می آید.

اگر امام حسین را فقط دوست داشته باشیم و فقط از زخم ها و روضه و شجاعت ها و رشادت ها و مکالمات و رفتارش به چشم عشق و معشوقمان نگاه کنیم، طبق روایات معتبر، ممکن است عاقبت به خیر بمیریم اما هیچ وقت نتوانسته ایم او را به عنوان یک انسان کامل سبب اتصال عرض و سماء که عامل تکامل عقول و باطن انسان ها میشود کشف کنیم.

تقلید از رفتار امام حسین علیه السلام خوب است اما حداکثر ما را با شکل کار و ظاهر ماجرا آشنا میکند اما از شکل و ظاهر فراتر نخواهیم رفت. همین میشود که ما به ایشان به چشم یک عشق، یک شخصیت دست نیافتنی، یک رفتار متعالی، ظاهر حماسی، رواج دهنده حوائج و شنوای ادعیه، شافع امّت، انیس شب های تنهایی قبر و امثال ذلک نگاه میکنیم. این ها کم نیست اما جسارتی آشکار و مسیحی گونه از انسان کاملی است که برای ارتقاء و تکامل ما آمده است نه برای رفع حوائج ریز و درشت ما! چرا که نگاه مسیحیت به مسیح همین است. معتقدند که مسیح برای شستن گناه بشر خود را فدا کرد و الباقی که خود بهتر میدانید...

تا نگاه نکنیم و نفهمیم که اساس رفتارها و تصمیمات امام حسین علیه السلام و هر معصوم دیگر چه بوده، عالِم به زمان که قرار است در برابر انواع فتنه ها بایستد و قشنگترین تصمیم را بگیرد نخواهیم شد: قَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام): الْعَالِمُ بِزَمَانِهِ لا تَهْجُمُ عَلَیْهِ اللَّوَابِسُ کافی، ج 1، ص 26.

تا نفهمیم که در چه شرایطی و چگونه باید سینه را سپر آماج تیرها قرار داد فقط سینه میزنیم و محکم هم سینه میزنم اما بعد از مدتی دیگر آن شور و شعف عزا به ما نخواهد چسبید.

تا ندانیم که چه زمان، وقت سر دادن است و چه زمان وقت سر حفظ کردن، فقط به سر و صورت میزنم اما ممکن است در برابر هر حقیقتی تاب نیاوریم و رو از حقیقت برگردانیم!

تا نیاندیشیم که رگ گردن را کی و چگونه وزیر تیغ چه کسی باید قرار داد، فقط با روضه ها زار میزنیم و شدت اندوهش را تحمل میکنیم اما هیچوقت به فکر گردن و رگ و شاهرگ خودمان نمیافتیم و دشمنمان را انتخاب نمیکنیم!

اگر به جهانبینی بیمه کننده اسلام و حقیقت(امام حسین) توجه و دقت نکنیم، بدون شک معنی نصیحت و توپ و تشر امام حسین را در برابر دشمنانشان و یا در میان لشکر، حمل بر مذاکره برد برد خواهیم کرد و مصادره به مطلوبش میکنیم.

تا جهان را همانگونه که حسین میبیند نبینیم، جهان را خلاصه در صف مقابلمان دانسته و خودمان را با دنیا گلاویز نخواهیم کرد! معنی جهان را امام حسین فهمید که فرمود: اگر در برابر دینمان بایستید، در برابر تمام دنیایتان خواهیم ایستاد!

جهانبینی امام حسین علیه السلام یعنی علت همه تصمیماتی که گرفت. علت آوردن زن و کودک! کشف علت نماندن در مکه! کشف علت اینکه بدهکارها و مدیونین را از لشکر خارج کرد! کشف اینکه در اوج تنهایی باشی و باج ندهی! کشف اینکه باور نکنی منزوی هستید و لاجرم باید با دنیا آشتی کنید!

جهانبینی امام حسین علیه السلام یعنی دست یافتن به علت العلل عزت و افتخار! یعنی دقت در اینکه کی باید افتخار کرد و کی باید شرافتمندانه مُرد و مرگ را انتخاب کرد! حتی چگونه قاتلت را انتخاب کنی! و اینکه چه کسی در برابرت صف بکشد و تو در برابر چه کسی بایستی!

روضه تنهایی ایده مجاهدت اباعبدالله الحسین علیه السلام در عصر فکر و فناوری از سوی مسلمانان، روضه بدنام کردن شهادت و شهادت طلبی به دست جوانان تکفیری امت، عمیق ترین روضه ای است که میشود خواند و بارها گریست و به خود لطمه زد و اگر کسی به این روضه بمیرد، قطعا خورده ای بر او نیست!

انسان وقتی به مظلومیت جهانبینی و ایدئولوژی امام حسین کمی دقت میکند، تازه به اوج روضه ها و عمق جنایات طرف مقابل پی میبرد! و از آن بالاتر، به شدت بی مهری بعضی سخنرانان و مداحان دیروز و امروز ...

 وقتی که شیفته جهانبینی و علت العلل انتخاب هایش شدی، جدیدتر و دردناکتر بودن روضه ها ملاکِ حال و روز خوشت نمیشود. بلکه فقط کافی است بگویند: «السلام علیک یا اباعبدالله الحسین!»

محرّم خوب و باصفا و پرمعرفتی داشته باشید.

یاحسین