آقا ما یه سوالی از کسانی که ادعای وطن دوستی و وطن پرستی میکنند داریم! چرا تا حالا کسی جواب این سوالات را نداده؟!
آقا! سوال ما اینه:
-ما از بعد از جنگ، چندین هزار نفر شهید ترور داشتیم. چرا اصلاح طلب ها و آقایون لیستی ارائه نمیدن تا بدونیم چندتا هم شهید اصلاح طلب در جریان ترورهای بعد از جنگ داشتیم؟!
-بچه های ما وقتی داشتن در تپّه جاسوسان تیکه تیکه میشدند، چرا آقازاده یکی از آقایون اصلاح طلبها و کسانی که مدام دم از کوروش جهانگیر و... میزنند در میان رزمنده ها نبود؟
- وقتی بچه ها داشتن در سراوان در کمین میفتادند و جلوی گلوله داغ، سینه سپر میکردند، بچه های ملی مذهبی ها که دم از آرش کمانگیر و... میزنند چرا نیومدند کمک؟ چرا پیداشون نبود؟
- چرا ما شاهد چشم گریون یکی از بزرگان اصلاحات و جبهه مشارکت و... در اثر شهادت داداش یا پسرش در حلب و الانبار نیستیم؟
اینها همش به کنار... چرا در مراسم تشییع و ترحیم شهدای مدافع حرم، شرکت نمیکنند؟ چرا روزنامه شرق و آفتاب و... چرا کانال اصلاحات و جنبش سبز و...، چرا عکسی از حضور گُنده هاشون در مراسم تشییع بچه ها نمیزنند؟
گُنده های اصلاحات از چیزی میترسند که شرکت نمیکنند یا قصه سر اینه که اعتقاد ندارند؟
آقا چرا تعارف کنیم؟ آسید حسن خمینی چندتا مراسم تشییع و ترحیم مدافعان شرکت کرده؟ آسید محمد خاتمی چطور؟ شرکت در جمع پدر و مادر شهدای مدافع حرم، کسر شان داره؟ با گفتگوی تمدن ها جور در نمیاد؟ هاشمی کجاست؟ حالا چرا بچه هاش اهل سینه چاک کردن برای انقلاب و شهدا نیستند بخوره توی سر من! چرا خود هاشمی در هیچ جا یادی از شهدا نمیکنه؟ شهدای مدافع حرم، بچه های بدی بودند؟...
اینها کجان؟ چرا کسی ازشون نمیپرسه؟ چرا اسمی از رزمنده ها نمیارن؟ چرا شکستن و آتل بندی شده پای چپ آقای ظریف از زوایای مختلف باید در قاب دوربین ها و سر زبون ها بیفته اما دست و پاها و سرها و جنازه هایی که از بچه ها در عراق و سوریه جامونده نباید اسمش ببریم؟ کجاش مصلحته؟ کجاش صلاح نیست؟...

فتنه کلمه قشنگی نیست. چنانچه کار خوبی هم نیست. کاش به خیابان نمیریختند... کدام آدم عاقلی حقش را از کف خیابان ها جمع کرده که آنها میخواستند دومیش باشند؟... کاش شیشه مراکز و منابع عمومی و بانک ها و مدارس و مساجد را نمی شکستند... نسبت بین حق خواهی و شکستن شیشه بانک ها و مساجد را اصلا درک نمیکنم... کاش سطل آشغال ها و سایه بان های استگاه های اتوبوس را به آتش نمی کشیدند... کدام رای یا حق، با به آتش کشیدن سطل آشغال ها و ایستگاه های اتوبوس واحد زنده شده است؟ کاش سوژه و خوراک برای اونور آب ها نمیشدیم... کدام آدم منصف، دعوای خانه اش را به همسایه های خطرناکش میکشاند؟ کاش با شعار علیه اصل نظام و مشروعیت نظام، دشمن شادکن نمیشدیم... کی باور میکند که عامل دشمن شادکن، دلسوز مردمش باشد؟
کاش آقای موسوی، صفِ خودش را با کسانی که بین مردم به قتل و غارت اموال عمومی پرداخته بودند و به گردن نظام می انداختند جدا میکرد... من هنوز هم باورم نمیشه که زن شخص اثرگذار نظام، مردم را به کف خیابونها دعوت کنه... خدا کنه اون فیلم ساختگی باشه... کاش آقای کروبی اون روز، دو ساعت خوابش نمیبرد تا بعدا نگه که تا خوابم برد، ورق برگشت! یعنی ارزش رای مردم اینقدر نبود که ایشون دو ساعت بیدار بمونه و خوابش نبره؟! کاش آقای احمدی نژاد به مخالفانشون خس و خاشاک نمیگفت تا آتشِ زیرِ خاکستر بالا نگیره... کاش خویینی ها نمیگفت که نباید سخن رهبری فصل الخطاب باشه... کاش قانون و سخن رهبری فصل الخطاب میشد و حدود دو ماه طول نمیکشید... کاش پیروزی نظام را به کام همه زهر نمیکردن... کاش
فتنه کلمه زشتی است. چنانچه تغلب هم کلمه زشتی است. کاش هیچوقت لازم نبود این دو کلمه را بشنویم. کاش راضی میشدند خودشان تمام صندوق هایی را که درباره اش شک و تردید داشتند بازشماری کنند... کاش راضی میشدند حق الناس را نادیده نگرفته و به زندگی و آرامش مردم بی خبر از همه جا به هم نمیزدند... از همه اینها که بگذریم... کاش خیمه امام حسین را نمیسوزاندند... کاش به سینه امام حسین توهین نمیشد... کاش وسط دعوا تعداد قابل توجهی از بهترین بچه های بسیجی و انقلابیمون شهید نمیشدند...
قربون امام حسین بشم که اینقدر روی بچه هاش حساسه... یادمون نمیره که عاشورای امام حسین، ایران و تهران را آروم کرد... همچنان مدیون حسینیم... درست زمانی که انقلاب ایران در خطر بود به دادمون رسید... چنانچه وقتی انقلاب جدّش در خطر بود به داد دین رسید...
کاش فتنه نبود...
خدایا امام حسین را برای ما نگه دار...

نمیدانم چطور با تو حرف میزنند و نامه مینویسند و حتی نمیدانم سخن مرا میشنوی یا نه؟ اما امشب حالم جوری است که فقط احساس میکنم تو حرفم را میفهمی. پس:
سلام محمد!
با هزار دل امید و برای فرار از عدنان مسعود کثافت قطری که از من شکایت کرده بود و نمیتوانستم بدهی اش را بپردازم و به خاطر درگیری که با پسرش داشتم مجبور شدم به خاطر نجات خودم از زیر مشد و لگدش، او را بِکُشم و بعد از آن از متواری شدم... به خاطر شدت ترسی که داشتم مجبور بودم مسلح تردد میکردم... بعد از مدتی جذب گروهی شدم که ماهیانه 1200 دلار به من میداد تا مزدوری کنم... به خاطر اندک گرایشم به القاعده، جایی را امن تر از شاخه لیبیایی القاعده نیافتم و پس از چند ماه، دستمزد من به 1500 دلار افزایش یافت و ظرف مدت کمتر از یکسال توانستم بدهی ام را به عدنان مسعود قطری پرداخت کنم...
محمد!
اما پرداخت بدهی ام، اول بدبختیم بود... کاش همیشه بدهکارش بودم و حتی متواتری زندگی میکردم اما روز دوشنبه سه ماه پیش هیچ وقت اتفاق نمی افتاد... وقتی که من و 100 نفر از هم گروهی ها به ترکیه اعزام شدیم و سر از جبهه النصره در آوردیم...تازه فهمیدم که ما خود را مجاهد و دیگران به ما تروریست میگویند... الان تمام بدنم درد میکند و نمیتوانم در چنین شرایطی برایت توصیف کنم که در پادگان الرغابه جبهه النصره چه شد و چه گذشت و چگونه عقل و شعور ما را از ما گرفتند تا فکر نکنیم و فقط بکشیم و زنا کنیم... فقط همین را بدان که وقتی مبلّغان دینی از عربستان و امارات به پادگان ما می آمدند و از قرآن و دین تو میگفتند، حالم به هم میخورد و احساس میکردم فاصله زیادی با تو دارد... مخصوصا وقتی شیخِ فتوا گفته بود که میشود از بچه های معلول ذهنی برای عملیات های انتحاری استفاده کرد و در این زمینه ثواب قربانی کردن دختران زیادتر است!! بیشتر با تو قهر شدم و از تو دور و دورتر گشتم...
محمد!
تا دیشب... از دیشب تا الان در کانال جنوبی حُمص محاصره شده ایم و راه پیش و پس نداریم... ترکشی که به پشت زانوی پای راستم اصابت کرده، به عصبم رسیده و خون فراوانی از من رفته و به لرزش افتاده ام... در این کانال، جنازه حدود بیبست نفر از همرزمانم و حدود سه چهار نفر از نیروهای حزب الله افتاده و تنها کسی که زنده است من هستم...مجبور شده ام به خاطر ضعف و گرسنگی که دارم از جلبک های اطراف کانال بخورم... به نظرم ساعات و شاید هم لحظات آخر عمرم باشد اما ... محمد... شرمنده ام از اینکه وقتی میخواستم به زن های ایزدی نزدیک شوم، دستم را روی سرش میگذاشتم و فقط سه بار الله اکبر میگفتم و به او تجاوز میکردم... شرمنده ام که پایم را روی گلوی کودکی گذاشتم و فشار دادم و زمانی که داشت تمام میکرد تازه فهمیدم مسلمان است و دارد اسم تو را زیر لب زمزمه میکند... شرمنده ام که تسلیم مفتی هایی شدم که دیر فهمیدم یهودی اند و اصلا مسلمان نیستند... شرمنده ام که پیرمرد شیعی سید را ...(از اینجا به بعد خوانا نبود و نتوانستم بخوانم)
(ترجمه کاغذی که در کنار جسدی در کانال ماهی منطقه حُمص سوریه پیدا شد)

هیج حواسم نبود...

دوباره به یاد تو دو اسکان گذاشتم...

معنای وحدت شیعه و سنی و هفته وحدت این نیست که به پرسش ها و شبهه ها جواب ندهیم... به معنای عدم نقل تاریخ و فراموش کردن شخصیت شناسی های تاریخی هم نیست... به معنی حذف کتابهای اعتقادی و تاریخ اسلام نیست... به معنی نقد و ردّ مبانی فکری و اصول اجتهادی یکدیگر هم نیست... به معنای عدم نقل اشتباهات و درس نگرفتن از تاریخ هم نیست...
وحدت شیعه و سنی به معنای دور زدن قانون و به دل چند تا مولوی و مُلّا درست کردن هم نیست... به معنی بی پاسخ گذاشتن اهانت های طرف مقابل در همایش ها و جلسات عمومی و رسانه ای نیست... به معنای کمک های بی حساب و کتاب مالی از محلّ ناکجا آباد بودجه عمومی به طرف مقابل هم نیست... به معنای عدم پیگیری جرائم فرهنگی و اقتصادی هم نیست...
بلکه وحدت شیعه و سنی، به معنای به جان هم نیفتادن، اتهامات بی جا نزدن، جلوگیری از اشاعه دروغ بر علیه یکدیگر، عدم تحریک توده مردم و مقلدین به اهانت به نمادها و شخصیت های مورد احترام طرف مقابل است.

سلام حضرت دل!
وقتی حال دلم خرابه
وقتی خرابم وخیمه
وقتی وخیم شدیده
وقتی شدیدم خیلی شدیده
وقتی شدتش میسوزونه
وقتی سوزشش سوزنده است
وقتی سوزندش مخفیه
وقتی مخفیش دردناکه
وقتی دردش خوشه
وقتی خوشش گریه ناکه
وقتی گریه ناکش خنده داره
وقتی خنده دارش جیق میزنه
وقتی جیقش ناله میزنه
وقتی نالش حرف نمیزنه
وقتی حرف نمیزنه و قهره
وقتی قهر کرده و هیچی نمیگه
وقتی چیزی نمیگه داد میزنه
وقتی داد میزنه میخنده
وقتی میخنده همه دلشون میسوزه
وقتی همه دلشون سوخت ترکش میکنن
وقتی ترکش کردن، نگاش میکنن
وقتی نگاش کردن، ولش میکنن
وقتی ولش کردن، خودشه
وقتی خودشه تنهاست
وقتی تنهاست تو باید باشی
وقتی تو نیستی یکی یکی میرن
وقتی یکی یکی میرن...
ولشون کن
من دلمو میخوام...

وحدت حوزه و دانشگاه، به معنای یک حرف و یک نظر شدن حوزویان و دانشگاهیان نیست... به معنای رفت و آمد مکرر روحانیون به خوابگاه های دانشجویان نیست... به معنی اردوی دسته جمعی دانشجویان به حوزه ها و شرکت در دروس سنگین علما و مراجع حوزه نیست... به معنی اسلامیزه کردن متون فنی و مهندسی و پزشکی و هوافضا و اپتیک نیست... مگر میشود قانون نیوتن را اسلامیزه کرد و یا جمع دو به علاوه دو در نگاه اسلامی پنج تا میشود؟!..
وحدت حوزه و دانشگاه به معنی پایین تر آوردن خط ریش روحانیون لباده پوش با کیف های سامسونت و شرکت کردن در ردیف اول همه همایش های تخصصی خارج از چارچوب علمی و دانشش به اسم حضور فعال در همه عرصه ها نیست... به معنی اظهار نظر با قیافه همه چیز دان بودن هم نیست... به معنی حفظ کردن نام مکاتب و ایسم های رنگارنگ غربی و شرقی و استعمال آن کلمات در لابه لای صحبت هایی که میشود ساده و صاف بیان کرد هم نیست... به معنی این هم نیست که فلان مهندس در ابتدا و یا انتهای کنفرانس «بررسی میزان قدرت فضای خلاء در واکنش اتاق های ایزوله» از آیات قرآن و احادیث استفاده کند... حتی به معنی تطبیق مرتبط و یا غیر مرتبط اکتشافات علمی جدید با قوانین مطرح شده در متون دینی و قرآن کریم هم نیست...
به معنی ریش دار کردن همه اساتید دانشگاه و شرکت اجباری در دوره های ضمن خدمت عقیدتی و سیاسی و پوشیدن لباس های سفید یقه دیپلمات هم نیست... به معنی ثبت نام همه دانشجویان در بسیج دانشجویی و نصب پوسترهای شهید همت و باکری و چمران در راهروی خوابگاه ها و سوییت های استراحت دانشجوها هم نیست...
وحدت حوزه و دانشگاه فقط در یک چیز باید مطرح و خط دهی شود و فارق... آن هم در «هدف» است... باید در هدفِ «تمدن سازی ایران اسلامی» حوزه و دانشگاه ما قدم بردارند... وگرنه نه میشود و نخواهند توانست وحدت چشمگیری ایجاد و تئوریزه کنند... با این وحدت به هدف تمدن سازی، نه لازم است مدام کسی به کسی گیر بدهد و نه لازم است از زیر ارشاد از ما بهتران در رفت... همه در هر شاخه ای هستند فقط تلاش میکنند... نه مثل بعضی ها که معتقدند اینقدر کار کن تا بمیری... بلکه اینقدر کار کن که بتوانی در برابر تمدن 2000 ساله موسوم به استکبار و غرب، رنگ نبازی و تمدن نوین ایرانی-اسلامی را شکل بدهی... همین.
التماس دعا / یازهرا

سلام عزیزانم. خوبید؟
هفته آخر آذر ماه گذشت و وارد اولین هفته دی ماه میشیم. عمر ماست که داره میگذره وگرنه این هفته ها و ماه ها و سالها میاد و میگذره.
بگذریم.
این هفته دو تا قرار بذاریم تا هفته متفاوتی داشته باشیم:
یکی اینکه قول بدیم دل کسی را نشکونیم و اگر هم ناخواسته اینطوری شد، فورا جبران کنیم اما نه به هر قیمت!
دوم اینکه حداقل 50 صفحه بنویسیم. حالا درباره هر چی باشه فرق نمیکنه. اما بنویسیم. اونقدر بنویسیم که یاد بگیریم همونجوری که حرف میزنیم تایپ کنیم و بنویسیم.
راستی!
مطالبی درباره اعتماد به نفس و خلاصه منبرهای یکی دو هفته قبلم را در کانال تلگرامم گذاشتم. میتونید مطالعه بفرمایید اما نظراتتون را اینجا بنویسید.
زیاده عرضی نیست.
التماس دعا / یازهرا

سلام. روزگاز به کام.
چند ماه پیش، شایدم پارسال بود که دو تا پُست در وبلاگم درباره نکاتی پیرامون تحقیق و پژوهش کار کردم که به نظرم برای دوست گُلم مفید بود. در این چند خط، چند جمله کلیدی درباره پژوهش که از تجربیات خودم هست تقدیم میکنم:
1.یا کتابی را نخوانید یا تا آخر بخوانید. چنانچه وسط سخنرانی، مجلس را ترک کردن، موجب توهین به سخنران و مُثله شدن مطالبی است که برایش زحمت کشیده است.
2.به خلاصه برداری به صورت تیتروار عادت کنیم. چرا که اگر به ذهن و حافظه دراز مدتمون اعتماد نکنیم، همیشه محتاج دنیایی کاغذ هستیم که دور و برمان جمع کرده ایم.
3.بدترین فیش های تحقیقاتی، فیش هایی هستند که یا منبع و ماخذ مطلبمان را در آن قید نکرده ایم و یا از ذکر کتابنامه دقیق و انتشارات و شماره جلد و صفحه آن غفلت کرده ایم.
4.پژوهش را صرفا برای نوشتن یک مقاله و یا کتاب انجام ندهید. هدف اصلی پژوهشگر، کشف نکته و نکاتی است که پرده از جهل او برمیدارد.
5.در هنگام پژوهش درباره یک مطلب، حتی کتب مقدس مانند قرآن و نهج البلاغه و مفاتیح الجنان و صحیفه سجادیه هم باید با دقت پژوهشی مورد کنکاش قرار گیرند نه صرفا برای تبرک و تیمّن.
6.فکر عَرضه نوشتارمان به دیگران باشیم. حتی توسط وبلاگ و یا کانال ساده تلگرام. چرا که وقتی بیشتر پیشرفت میکنیم که عرضه کنیم و مورد قضاوت قرار گیریم.
7.تا پیرامون مطلبی پژوهش نکرده ایم در هیچ جمعی درباره آن مطلب، اظهار نظر کارشناسانه نکنیم. هستند کسانی که خیلی آرام، حتی با عطسه ما ممکن است جهانبینی خود را تنظیم کنند.
8.قرار نیست همیشه زود به نتیجه برسیم. بعضی موضوعات بِکر، ارزش دارد که سالهای جوانی و عمرمان را صرف پژوهشش کنیم.
9.حداقل یک زبان زنده دیگر را فرا گیرید. مخصوصا زبان اکثریت فتنه گران عصر خود را بیاموزید.
10.مهم نیست بعدا نظر شما درباره نظر امروزتان عوض میشود یا نه؟ نظراتان را پس از پژوهش و مطالعه کافی، به گوش نیز دیگران برسانید. شاید پنجره جدیدی در دنیای آن موضوع، بر ذهن کسی دیگر باز کند و ادامه دهد و منشا آثار گردد.
11.ما آخرین حلقه کسانی نیستیم که پیرامون یک موضوع، درست فکر میکنند. پس همیشه جانب انصاف درباره نقد نظرات دیگران رعایت کنیم.
التماس دعا / یازهرا